door Bij het zien van ‘Als grote hond huilt’ komt gelijk een gevoel boven en zeg je spontaan ‘ach toch, kom maar hier’. Een sterk beeld en een titel die nieuwsgierig maakt laat je direct bladeren.
Kleine hond heeft niet dezelfde reactie maar probeert wel op alle mogelijke manieren ervoor te zorgen dat grote hond niet meer verdrietig is. Kleine hond weet er zich geen raad mee dat grote hond tranen blijft plengen. Waar is de vanzelfsprekende zekerheid waarop kleine hond kan vertrouwen? Het is een compleet tranendal, wat is er toch aan de hand? Kleine hond is totaal in verwarring. Huilen grote honden dan ook? Kan kleine hond grote hond troosten?
‘Grote hond huilt. / En dat vindt kleine hond niet fijn. / Helemaal niet fijn.’
Kleine hond zien we op de eerste dubbele illustratie hoopvol met een troostend fleurig boeketje achter de ineengedoken grote hond staan. Hoe liefdevol het ook is, grote hond kijkt niet op of om en laat nog een traantje. Een kind denkt al snel dat er iets zeer doet als je huilt, – ben je gevallen, doet het pijn, heb je bloed – want dat vragen volwassen toch ook altijd als je huilt dan wel jammert? Kleine hond plakt al trampoline-springend lukraak een doos pleisters op grote hond. Hoe rozig kun je beplakt worden!
In veel culturen is iets troost-lekkers geven tegen verdriet er een soort ingebakken. Of dat terecht is? Bij grote hond helpt het alvast voor geen meter om malse botjes toe te stoppen. Het maakt niet uit hoe driftig kleine hond ook zijn best doet met graven en opdiepen. Intussen is het bijna hilarisch hoe je overal kuiltjes en hoopjes ziet ontstaan.
Natuurlijk! Je ziet bij wijze van kleine hond zich met de poot voor de kop slaan, grote hond heeft vast enorme dorst of moet nodig toiletteren! Kom maar op met het zo gezellig samen in het park een poepje doen. Het zo goedbedoelde helpende zie je terug in de geweldige collagestijl van de illustraties, maar helaas ook deze acties laten grote hond niet stoppen met huilen.
Kleine hond is bijna teneinde raad. De trukendoos gaat nog verder open. Gek doen en een slaapje doen past daarbij. Je hoort een volwassene het suggestieve je bent ‘vast een beetje moe’ als een spiegelende reactie uitspreken. Het levert een schitterende plaat op, kan zo in een lijstje boven je bed. De fantasie van Barbara de Wolf in illustraties komt ook in dit boek terug. Heerlijk hoe er voorwerpen worden gestapeld ter opvanging van het natte gebeuren. Als de doos tissues door de golven van verdriet bijna leeg is, weet kleine hond het ook niet meer en huilt een deuntje mee. Toch lijkt ‘de redding’ nabij.
Een open gesprekje tussen groot en klein klaart de lucht. ‘Ik ben verdrietig,’ antwoordt grote hond. / ‘Daarom huil ik. / Maar huilen is niet erg. / Huilen moet soms. / Dan kunnen de tranen eruit.’ In korte zinnen en weinig woorden weet Tamara Bos voor jongere kinderen duidelijk te maken dat ook volwassenen verdrietig kunnen zijn en hun tranen ‘kwijt’ moeten terwijl ze dezelfde persoon blijven, anders word je een ‘opgezwollen reuzenhond’. De opbouw van de tekst geeft ook het verloop van de emotie aan. Als er verheldering komt over dat verdriet er soms even uit moet, ook als je groot bent, worden de zinnen langer en komt er rust in de tekst.
Geweldig hoe Barbara de Wolf dit voor kinderen visueel duidelijk maakt. Kleine hond is gerustgesteld en begrijpt dat grote hond gewoon dezelfde is als die weer een traantje moet laten. Kleine hond kan weer spelen!
Een ontroerend verhaal dat voor zowel kinderen als volwassen helpend kan zijn. Het motto voorin ‘Voor iedereen die andermans tranen opvangt.’ zegt het al en de illustratie op het titelblad waar kleine hond overrompeld en niet begrijpend een regenbui tranen opvangt laat de bijgaande verwarring zien. Op verschillende afbeeldingen zie je door kleine hond terug hoe een kind reacties op herkenbare situaties in de praktijk brengt. Soms ook iets te enthousiast of impulsief, zie de tuinslang, minder over de gevolgen nadenkend, groots aanpakken en recht op het doel af. Uit alles spreekt de liefde en loyaliteit van het jonge dier/kind voor en aan het oudere dier/volwassene.
De golf van verdriet meandert symbolisch mooi door het boek heen en wordt van golvend, kabbelend tot een drupje en een troostende regenboog in beeld gebracht. Herkenbare details voor jonge kinderen geven een onderbreking van de focus op het verdrietig zijn, daarbij springen de botten, de visjes en de kip er regelrecht grappig uit.
Door het boek heen zie je situering terugkomen, met name het park en de tuin spelen hierin een rol. Het is prachtig om te zien wanneer kleine hond is gerustgesteld, er weer ruimte is om te spelen met vriendjes. Van leeg en stil naar vol en levendig. De jongere dieren van de duo’s die je zag in het park, rennen samen met jou de bal achterna vrolijk het boek uit.
In ‘Als grote hond huilt’ wordt aan kinderen verduidelijkt dat volwassenen ook verdrietig kunnen zijn en dit kunnen uiten door te huilen, maar voor hen dezelfde persoon blijven. In toegankelijke stijl geschreven en vol expressie is dit alles in beeld gebracht en kan een handreiking zijn hoe ermee om te gaan. Een waardevol en mooi prentenboek.
Aanrader vanaf ong. 4 jaar met veel creatieve en sociaal-emotionele verwerkingsmogelijkheden.
Tamara Bos, Als grote hond huilt, illustrator Barbara de Wolf, Gottmer, 2025, 32 blz., 9789025780210
Meer van deze makers op Lezersgoud:
Tamara Bos & Barbara de Wolf – Duizend vissen in de zee
Barbara de Wolf – Een beetje van alles
Barbara de Wolf – Kleintje
Marjet Huiberts & Barbara de Wolf – Een olifant in de bus
Bette Westera & Barbara de Wolf – Een heel gewoon hondje
Bette Westera & Barbara de Wolf – Hidde Haan vloog naar de maan
Stefan Wolters & Barbara de Wolf – De Nietsmachine
