door Door Feline en Irene
Amber verhuist naar haar nieuwe huurhuis in een volkse buurt en vindt meerdere enigszins alarmerende kindertekeningen, waarvan ze in de ban raakt. Ze ontdekt dat vijftig jaar eerder een kind is verdwenen en nooit is gevonden. Stukje bij beetje komt meer naar boven over dit drama.
Het is niet alleen Amber die in de ban raakt van de situatie met de tekeningen en het huis. Ook de lezer raakt in de ban van dit intrigerende verhaal door de Vlaamse, vlotte, eigenwijze en bijzondere manier van vertellen van Marita de Sterck. De vertelstijl is af en toe wat wonderlijk, zo komt het huis aan het woord en voelt het af en toe wat koortsig, maar dit is juist heel passend bij de inhoud. De sfeer die De Sterck hierdoor neerzet is ijzersterk en niet onrealistisch.
Je zou ergens kunnen zeggen dat het boek voorspelbaar is, maar ook weer niet – je weet vooraf eigenlijk nooit hoe een verhaal (precies) loopt. Je kunt het einde raden, maar niet de weg ernaar toe. Het feit dat de, misschien geoefende, lezer het einde wellicht snel doorheeft, maakt voor de leesbeleving overigens totaal niet uit. Het is beklemmend geschreven waardoor verschillende scenario’s je gedachten zullen passeren. Ongetwijfeld hoop je dat een aantal hiervan niet het einde van het verhaal zullen zijn.
Het beklemmende en het in de ban zijn van het verhaal komt ook door de verschillende vertelperspectieven. Buurvrouw Cecile die nog steeds rouwt, Amber als nieuwe bewoonster en de roddelvrouwen in de buurt die veel praten zonder echt expliciet iets te zeggen. Ze vertellen met elkaar het verhaal over o.a. Nadia, de moeder van het verdwenen meisje Sonja.
Het vertelperspectief van Sonja is ook opgenomen in het verhaal en dat geeft het verhaal een andere wending en vooral lading. Sonja is het zevenjarige meisje dat verdween en door haar verhaal kan je je inleven in haar situatie en beweegredenen voor de dingen die dit jonge meisje doet. Emotionele mishandeling en fysieke verwaarlozing zijn niet niks.
Het is meer dan een ‘coldcaseverhaal’, het zet ook aan tot denken over iemands leefsituatie. Waarom lukte het Nadia bijvoorbeeld niet voldoende om de wensen/behoeften van haar kind te zien en daarnaar te handelen? Het is niet de dikte van het boek of het fijne grote lettertype waardoor het vlot leest. Dat komt doordat Zoethout een gelaagd en goed opgebouwd verhaal is dat goed gecreëerd en geschreven is. De Sterck verstaat de kunst van goed schrijven: weinig woorden, veel vertellen.
Een fijne en goedlezende nominatie voor Beste Boek voor Jongeren! Los hiervan vinden we het leuk dat er een Vlaamse auteur genomineerd is in de categorie Oorspronkelijk Nederlands. Dit is nog niet veel vaker gebeurd en maakt hopelijk het draagvlak voor deze prijs in België groter. Wij hadden geen last van Vlaamse uitspraken zoals ‘gij’, het is een mooie taal. Wij hopen op meer nominaties van bijvoorbeeld Vlaamse auteurs in de categorie Oorspronkelijk Nederlands.
Marita de Sterck, Zoethout, Querido, 2024, 171 blz., 9789045130729
