door In dit nieuwe boek van Pieter Koolwijk en Linde Faas komt een andere prettige vorm van samenwerken aan bod dan dat we van dit duo gewend zijn. In plaats van illustraties die het verhaal ondersteunen, is er nu bijna sprake van een omgedraaide dynamiek. Bijna, want zoals het in een goed prentenboek gebruikelijk is, vertellen woord en beeld echt samen het verhaal. En dat maakt juist de samenwerking tussen deze twee creatievelingen zo sterk.
Als eerste is er een knoeitje. Een geknoeide inktspetter. Poef! En het spettertje krijgt oogjes. En, poef!, krijgt-ie pootjes. En zo is een wezentje geboren. Een zaadje dat ontspringt, een kleine spetter die iets levends wordt. Een torretje dat wegloopt van z’n inktpotje en een klein vliegend wezentje met snavel wordt. Lekker zoemen, broemen en brommen tussen de lange grassprieten, samen met alle andere insecten en wezens.
Je ziet de inktspetter door het boek steeds andere, grotere vormen aannemen, alsof de spetter meer en meer aangepast wordt door de illustrator en telkens iets erbij krijgt om er een ‘juiste’ vorm aan te geven. Werkt de eigenaar van deze vlekspetter aan de evolutie van de spetter of is het juist de spetter zélf die groeit door keuzes te durven en willen maken en zich veranderend toont?
De tekst neemt een fijne cadans aan en ontwikkelt zich tot bijna zangerig poëtisch. Wat eerst met een mogelijk confronterende constatering begint, ‘Ik? Een foutje?’ wordt omgebogen naar een geaccepteerde vlek. Een pretvlek die is wat-ie is, lekker trippelt, banjert en kladdert tussen alle flora en fauna. Intussen worden diverse synoniemen, uitdrukkingen en woorden fantasievol gebruikt. Het enkele woord ‘foutje’, wat is dit en waarom wordt iets zo genoemd, geeft al inspiratie voor een gesprek. Filosoferen over hoe en wat naast waarom dit zo wordt gezien in de maatschappij, waar gemiddeld zijn de norm is en een ‘stuitertje’ niet, is een voorbeeld van een verdiepende laag.
Iedere in een kleurenexplosie, maar behapbare ontploffende plaat, heeft een hoofdthemakleur passend bij de omgeving waar de spetter zich doorheen beweegt, ofwel de fase waarin ‘het foutje’ zich bevindt. In alle fantastische kleurencombinaties is hoe langer je kijkt steeds meer te zien. In de landschappen en onderwaterwerelden zijn vele details zoals insecten, vissen of bosdieren te ontdekken. Eén enkele plaat kan al een inleiding zijn voor een les of inspiratie voor een creatieve invulling. Het observerende oog van de maker en de betrokkenheid bij natuur en milieu is zondermeer terug te zien in de ecologische diversiteit.
Foutje? Echt niet! Is een geweldig prentenboek over jezelf kunnen zijn en dat niemand een foutje is, je bent zoals je bent. Ieder wezen kan ergens worden ingezet als de wil er is, het belang van keuzes durven maken en het plezier wordt gezien. Bij het woord pretvlek komt een gedachte boven aan Bob Ross’s uitspraak: ‘We don’t make mistakes, just happy accidents.’
Een verhaal dat eerst eenvoudig lijkt, is juist enorm veelzeggend. De kracht van proporties fantasie en spontaniteit in ontwikkeling gaan samen met een brok realiteit en bewustzijnswording tot een eigen zijn. Gewoon gezegd: een fantastisch prentenboek waarin werkelijkheid met fantasie is vermengd tot een wereld waarin ieder een plaats heeft.
Door het afgeronde verhaal en de illustraties die tot de verbeelding spreken is dit prentenboek vanaf jonge leeftijd in te zetten. Tijdloos en zonder leeftijdsgrens door verdiepingsmogelijkheden op creatief, educatief en sociaal vlak. Kortom: kijken, voorlezen, bestuderen dit schitterende Foutje. Echt wel!
Pieter Koolwijk, Foutje? Echt niet!, illustrator Linde Faas, Lemniscaat, 2024, ongenummerd, 9789047716280
