Hilde Peters – Kom maar, kipjes!

De sfeervolle illustratieomslag van ‘Kom maar, kipjes!’ valt op door het alledaagse, de speelsheid en de frisse kleurstelling. De titel geeft een herkenbare glimlach door hoe kinderen tegen dieren kunnen praten. De verwachting bij het zien van de totale omslag is een fijn prentenboek voor jonge kinderen. En dat is het.

Het genietend kijken start al op de schutbladen. De kipjes zijn druk met allerlei varianten uit te beelden m.b.t. het begrip verplaatsen. De tien kippen bewegen je met hun bokkensprongen om al rennend, lopend, dansend, huppelend tot struikelend of stappend het boek in te vliegen. Eentje heeft minder haast, die heeft een verdiepend gesprek met een worm. Het titelblad geeft een dagelijks inkijkje in het hok maar wie denkt dat het een informatief verhaal over eieren leggen, rapen of uitbroeden betreft pakt beter een ander boek op. Die lezer mist dan wel een grappig kijk- en zoekverhaal over bij huis logeren.

‘Klaartje en papa hebben allebei een weitje.
In dat van Klaartje lopen tien kipjes
en papa heeft een geitje.’

De eerste scène is met recht een heerlijke kijkplaat te noemen. Er is ontzettend veel te zien, te tellen en te ontdekken. Naast de dieren in hun eigen weitje zie je een moestuin met bonenstaken en kool, papa’s fiets naast die van Kaatje geparkeerd om vervolgens een inkijkje in hun huis te ontdekken waarbij onderdelen worden gezien die in het verhaal terugkomen.
Rechtsonder zie je een poes tussen de struiken verschijnen en voorjaarsbloemen in de perken. Op de achtergrond voor sommigen mogelijk een te herkennen stad door een skyline met iconische gebouwen en daarvoor meer zichtbare planologie.

Volle pagina’s worden afgewisseld met fragmenten, bijv. als zowel papa als Klaartje iets over de dieren vertellen. Het samen buiten bezig zijn met de dieren straalt een gemoedelijke rustgevende sfeer uit waarbij beiden zichtbaar genieten maar de ouder ook zorg voor veiligheid in het oog houdt. In het kleurperspectief is meer te zien dan een boom of huis. Er is storm op komst, zij tweeën moeten naar binnen en de dieren in hun hok. Klaartje heeft hierover een ander idee, je voelt een binnen-avontuur aankomen waarna inderdaad een huiselijk tafereel vol warmte verschijnt.

Klaartje beseft dat kipjes in huis niet echt de bedoeling is en zodra ze papa hoort aankomen geeft ze de kipjes de opdracht zich te verstoppen. Geweldig hoe houdingen door bestaande lijnen worden aangenomen. Het wordt nóg grappiger als bedtijd wordt aangekondigd waarmee in de illustratie een voorzetje wordt gegeven over wat het verhaal in petto heeft. Er volgt een herkenbaar naar-bed-gaan-ritueel maar net een tikkeltje levendiger dan anders. Het is duidelijk van wie Klaartje de dierenliefde heeft, papa valt door de mand, maar o zo lief, waardoor dit logeerverhaal zicht ontpopt tot een warm eindfeestje – een voorleesfeestje dat je ieder kind iedere dag wenst.

Hilde Peters maakt het zich niet makkelijk in dit debuut. Het tekenen van bijv. voertuigen, dieren, mensen inclusief mimiek én het niet alleen lineair tekenen van huizen maar ook een inkijk vraagt om verschillende technieken terwijl alles in verhouding en herkenbaar is voor het jonge kind. Naast dat het een grappig en speels verhaal is met aandacht voor elkaar, is het ook een kijk-, zoek- en telboek waarin de kipjes en de geit de hoofdrol hebben met daarbij de telkens terugkerende poes.

Er is aan veel gedacht waardoor het ook voor oudere kleuters interessant is. De genoemde moestuin, de straatkolken, soorten bloemen, verschil dag/nacht/weersomslag – zie ook de straatverlichting, pyjamapatroon, boektitels of de foto’s aan de wand en het speelgoed waarbij gender niet uitmaakt. Een enkele keer merk je op dat de kunst van het verliezen in details teveel kan worden m.b.t. de verhaallijn.
De vraag waarom of waardoor er plots hapjes uit bladeren zijn genomen laat kinderen oplettend kijken en verbanden zien. Een leuke vraag is ook of ze overeenkomst in haardracht herkennen of dat ze weten dat er meerdere uitleg bestaat voor woorden, bijv. een vogelnestje – hiervoor kan de tandenpoetsplaat gebruikt worden.
De natuurlijke houding van de personages valt in het bijzonder op, waarbij je grinnikt om iets wat lijkt op een familietrekje als Klaartje het geheimpje van papa ontdekt. De prettig lopende en rijmende tekst is doelgericht, met veel dialoog en niet moeilijk waardoor het boek ook aan of door kinderen vanaf een jaar of 3 al kan worden voorgelezen of bekeken.

Hilde Peters heeft de illustratieopleiding bij Venster Academy gevolgd. Een attenderen hierop kwam door een spontaan gesprekje met Irene de Kroon (ook alumna) op het illustratiefestival in Hasselt (B). Door de activiteiten van Venster Academy (of masterclasses) te volgen is de kans groot dat je vervolgens een debuterend illustrator tegenkomt in (prenten)boekenland. Het is niet zonder reden dat het Boer Boris Fonds de premie in 2024 aan deze academie toekende.

Een vrolijk onbevangen prentenboek over de liefde voor dieren die als vrienden voor de hoofdpersonen zijn waarin herkenbaarheid in en om het huis samen met zoek- en kijkplezier een natuurlijke plaats inneemt. ‘Kom maar, kipjes!’ is tijdloos fijn om herhaald voor te lezen en zelfstandig te kunnen bekijken. Hilde Peters geeft met dit debuut een mooi nieuwsgierig makend visitekaartje af naar meer illustratiewerk.

Hilde Peters, Kom maar kipjes, Leopold, 2025, 32 blz., 9789025888251